Jeden z najbardziej rozpoznawalnych gatunków ptaków, od zawsze towarzyszący człowiekowi, który coraz bardziej zanika z naturalnego swojego środowiska i który wymaga aktywnej ochrony.

Wróble, małe, niepozorne, szarobure ptaki, od zawsze towarzyszą człowiekowi – stąd też jego nazwa: wróbel domowy. Jednak od drugiej połowy XX wieku obserwuje się bardzo wyraźny spadek jego liczebności, szczególnie zauważalny w aglomeracjach miejskich. W wielu europejskich miastach populacja wróbli spadła nawet o 80%. Do mniej więcej lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku wróble kojarzone były bardziej ze środowiskiem wiejskim, w którym znajdowały wystarczającą ilość pokarmu i dostatecznie dużo miejsc do gniazdowania oraz schronienia się. Zmiany sposobów zarządzania gospodarstwami wiejskimi sprawiły, że wróble zaczęły przenosić się do miast, gdzie początkowo miały dość pożywienia i bezpiecznych miejsc. Z czasem sytuacja w miastach zaczęła ulegać pogarszać – patrząc na to z pozycji wróbla. Budowane domy, wszelkiego rodzaju, nie miały już szpar i otworów, w których wróble zakładały gniazda lub szukały schronienia, a i w starszych domach, w wyniku remontów i ociepleń, takich miejsc też ubywało. Zmieniała się też zieleń w miastach: zamiast krzewów i gęsto ugałęzionych niewysokich drzew, zaczęto sadzić takie, w gałęziach których wróble nie znajdywały schronienia. Utrudnieniem też stało się znajdowanie pokarmu – przede wszystkim nasion różnych roślin. W miastach jest też więcej drapieżników, szczególnie kotów, ale również krukowatych, w tym srok i kawek oraz sokołowatych.

Ćwierkania wróbla i charakterystycznego sposobu podskakiwania, gdy siada „na ziemi” nic nie zastąpi i aby nie zabrakło nam, ludziom, tych doznań, to warto wróblom pomagać.

Zimą wysypywać do karmników ziarna różnych roślin pamiętając jednocześnie, aby nie był to pokarm przetworzony- w tym również pieczywo, bo taka karma bardzo szkodzi dokarmianym ptakom.

Drugim sposobem pomagania wróblom jest stwarzanie im miejsc do gniazdowania. Wróble są typowo społecznym gatunkiem, gniazdującym kolonijnie, czyli w dużych grupach. Nie bez kozery twórcy bajki o Wróbelku Ćwirku jego gniazdko umieścili w gnieździe bocianim. W porozumieniu z sąsiadami i za ich zgodą warto umieszczać budki lęgowe dla wróbli blisko siebie. Można również, na przykład, jako projekty obywatelskie, tworzyć tak zwane „wieże wróblowe”- takie mini osiedle dla wróbli. Wróble, to nie tylko miły, wesoły ptak, ale także sprzymierzeniec ludzi w ograniczaniu liczebności owadów żerujących na różnych roślinach.

Zachęcamy do zainteresowania się wróblami, obserwowania ich życia i zwyczajów oraz pomagania.

Tekst: Bogumiła Chabowska-Dąbek.

Zdjęcia: źródło- Internet